Gen. Stanisław Taczak był pierwszym dowódcą Powstania Wielkopolskiego, gorącym patriotą i zwolennikiem apolityczności wojska. Znał specyfikę armii niemieckiej, miał za sobą doświadczenie wojskowe, był też starannie wykształcony. Jego umiejętności organizacyjne miały duże znaczenie dla dalszego przebiegu powstania. Dzięki niemu powstały plany organizacyjne, taktyczne, linia frontu, powołano też okręgi wojskowe - ogromnie ułatwiało to walkę. O rozstrzygnięciu w sprawie granic Polski zdecydowało m.in. to, że w odpowiednim czasie na czele powstania stanął odpowiedni dowódca.
Urodził się 8 maja 1874 r. w Mieszkowie, około 6 km na północ od Jarocina. Po zdaniu matury w Ostrowie Wielkopolskim, ukończył studia inżynierskie na Akademii Hutniczej we Freibergu. Jako poborowy służył w szeregach armii pruskiej. W czasie I wojny światowej (1914-1918) nominowany do stopnia kapitana.
Z takim stopniem wojskowym pojawił się w Poznaniu w listopadzie 1918 roku. Przyjechał w odwiedziny do brata Teodora, który był księdzem jednej z miejscowych parafii. To właśnie dzięki bratu doszło do zaaranżowania spotkania między członkiem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu a Stanisławem Taczakiem. Powodem były aktualne wydarzenia 27 grudnia 1918 roku i pierwsze próby zorganizowania – na razie spontanicznej – akcji powstańczej. Z ramienia organu wykonawczego po uzyskaniu zgody Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego propozycję objęcia stanowiska naczelnego dowódcy i nominacji na stopień majora złożył Wojciech Korfanty. Stanisław Taczak objął dowództwo i dzięki zdolnościom wprowadził porządek organizacyjny w szeregach podległych sobie oddziałów. Największą zasługą majora Taczaka było przygotowanie podwalin pod struktury przyszłej Armii Wielkopolskiej. Jednocześnie zastrzegł, że poprowadzi oddziały powstańcze do czasu przybycia oficera wyższego stopniem, który obejmie dowództwo i będzie przygotowany do kierowania rozwijającymi się wojskami powstańczymi (co nastąpiło 16 stycznia 1919 roku, z chwilą przyjazdu Józefa Dowbor-Muśnickiego).
W Armii Wielkopolskiej pracował w kwatermistrzostwie i jako zastępca szefa sztabu. Walczył również w wojnie polsko-bolszewickiej (1919-1921), dowodząc brygadą, a potem dywizją. W 1924 roku nominowany do stopnia generała brygady. Podczas II wojny światowej przebywał w kilku oflagach na terenie Rzeszy.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Miltari.
Zmarł 15 lat po wojnie w Malborku (po wojnie mial zakaz mieszkania w Wielkopolsce). Pochowany początkowo w Malborku, został następnie przeniesiony do Poznania na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan. W rodzinnym Mieszkowie natomiast znajduje się pomnik generała w mundurze wielkopolskim, dla wykonania którego wzorem było zdjęcie z 26 stycznia 1919 roku.
KOLORYZACJA ZDJĘCIA © PAI
gen. Stanisław Taczak w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
Projekt w 2023 roku dofinansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w ramach konkursu Polonia i Polacy za Granicą 2023
Publikacja wyraża jedynie poglądy autora/ów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
